Έξω χιονίζει. Τα πουλιά έχουν πάψει να τιτιβίζουν...Κάποια είναι έτοιμα να φύγουν. Η φύση φοράει το λευκό της πέπλο. Όλα μοιάζουν με όνειρο... Εγώ είμαι στο παράθυρο... Κοιτάζω τις νυφάδες που πέφτουν. Σκέφτομαι.. Αλήθεια,τι σκέφτομαι; Αφήνομαι να χαθώ στην μελαγχολία μου. Το χιόνι πέφτει... Εγώ; Είμαι ακόμα χαμένη στις σκέψεις μου... Ίσως συλλογιέμαι αυτά που έχουν περάσει ή πάλι αυτά που πρόκειται να έρθουν. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Μπροστά μου απλώνεται ένα ολόλευκο τοπίο. Τόσο παράξενα μαγικό αλλά ταυτόχρονα και τόσο παγωμένο. Ξαφνικά μια αστραπή σκίζει τον ουρανό. Επανέρχομαι. Ανοίγω το παράθυρο. Το χιόνι σταμάτησε για να δώσει τη θέση του σε μια χειμωνιάτικη μπόρα...Παίρνω το παλτό μου, βγαίνω έξω και κάθομαι στη βροχή μέχρι να γίνω μούσκεμα. Τι απελευθέρωση Θεέ μου! Πραγματική λύτρωση.... Έχει περάσει αρκετή ώρα..Κάθομαι δίπλα στο τζάκι. Η βροχή χτυπάει το παράθυρο σχηματίζοντας μικρά ποταμάκια και μπερδεμένες λέξεις. Χειμωνάς ψιθυρίζω.!
